15b-16. Gwyn fyd y rhai sydd yn mwynhauDy ffafrau di bob amser,Sy’n gorfoleddu yn d’enw di,Yn ffoli ar dy gyfiawnder.
17-18. Cans ti yw ein gogoniant ni,Fe beri i’n corn ddyrchafael.Ein tarian ydyw’r Arglwydd Dduw,Ein brenin yw Sanct Israel.Hysbysaist dy ffyddloniaid gynt,Rhoist iddynt weledigaeth:
19. “O blith y bobl coronais lanc,Gŵr ifanc grymus odiaeth.
20-22. Eneiniais Ddafydd, fy ngwas glew,Â’m holew sanctaidd. IddoMi rof fy nerth a’m cryfder i,Ac ni chaiff neb ei goncro.
23-24. Nis trecha’r gelyn yn y gad.Fy nghariad a’m ffyddlondebFydd gydag ef. Yn f’enw byddYsblennydd ei ddisgleirdeb.
25-26. Dros yr afonydd oll a’r môrRhof iddo’r fuddugoliaeth;A dywed ef, ‘Fy nhad, ti ywFy Nuw a’m hiachawdwriaeth’.
27-28. Yn brif etifedd mi a’i gwnaf,Yr uchaf o’r brenhinoedd.Deil fy nghyfamod yn ddi-wadA’m cariad yn oes oesoedd.
29-32. Fe bery’i orsedd byth; ei blant,Os llygrant f’ordeiniadau,Neu dorri fy ngorchmynion da,A gosbaf â fflangellau.
33-34. Ond deil fy nghariad, er pob gwall;Di-ball fydd fy ffyddlondeb.Ni wadaf ddim a draethais i,Na thorri fy nghytundeb.
35-37. Mi dyngais i’m sancteiddrwydd lwI’w gadw byth â DafyddY pery ei had a’i orsedd efCyhyd â’r nef dragywydd.”
38-39. Ond eto, fe droist heibio friD’eneiniog di, a’i wrthod,A thaflu i’r llawr ei goron bur,Diddymu’r hen gyfamod.
40-41. Mae’i furiau yn furddunod prudd,A’i geyrydd yn adfeilion;Ysbeilir ef gan bawb yn ffri;Mae’n destun sbri cymdogion.