4-5. Cofia fi, Arglwydd, pan ddoi at dy bobl â’th ffafriaeth.Ymwêl â mi pan estynni dy fawr waredigaeth,A gweld a gafLwyddiant dy bobl; llawenhafPan lawenha d’etifeddiaeth.
6-8. Yr ydym ni, fel ein tadau gynt, wedi troseddu.Yn yr Aifft, gwadent dy wyrthiau a’th gariad a’th allu.Wrth y Môr Coch,Gwrthryfelasant yn groch;Ond mynnodd Duw eu gwaredu.
9-12. Sychodd y môr, ac arweiniodd hwy trwy ei ddyfnderau.Gwaredodd hwy o law’r gelyn a’u harbed rhag angau.Llyncodd y dŵrEu gwrthwynebwyr, bob gŵr.Yna credasant ei eiriau.
13-15. Buan yr aeth ei weithredoedd yn angof llwyr ganddynt.Profasant Dduw yn yr anial, pan ddaeth eu blys drostynt.Rhoes iddynt hwyBopeth a geisient, a mwy,Ond gyrrodd nychdod amdanynt.
16-18. Roedd eu cenfigen at Foses ac Aaron yn wenfflam.Caeodd y ddaear am Dathan a chwmni Abiram.Cyneuodd tân:Llosgodd ei fflamau yn lânY rhai drygionus a gwyrgam.
19-22. Yn Horeb, delw a wnaethant o lo, a’i haddoli:Newid gogoniant eu Duw am lun eidion yn pori;Anghofio Duw,A’u dygodd o’r Aifft yn fyw,A gwyrthiau mawr ei ddaioni.
23-25. Felly, dywedodd y byddai’n eu difa yn ebrwyddOni ddôi Moses i’r bwlch i droi’n ôl ei ddicllonrwydd.Mawr oedd eu brad;Cablent hyfrydwch y wlad,Heb wrando ar lais yr Arglwydd.