16-19. Cyn anfon newyn, trefnuI’w bwydo hwy a wnaeth,Pan yrrodd eu brawd, Joseff,O’u blaen i’r Aifft yn gaeth.Fe roed ei draed mewn cyffionA’i wddf mewn cadwyn gref,Nes profodd gair yr ArglwyddMai gwir ei eiriau ef.
20-23. Yr Arglwydd a anfonoddY brenin i’w ryddhauA’i wneud yn llywodraethwrY deyrnas, i’w chryfhau,A dysgu i’w henuriaidDdoethineb yn eu gwaith.Ac yna daeth plant IsraelI grwydro yn nhir yr Aifft.
24-27. Fe’u gwnaeth yr Arglwydd ynoYn bobl ffrwythlon iawn.Gwnaeth galon eu gelynionO ddichell cas yn llawn.Daeth Moses, a’i frawd, Aaron,Drwy’i air, i sythu’r cam,A thrwyddynt gwnaeth arwyddionA gwyrthiau yn nhir Ham.
28-32. Er anfon drosti gaddug,Terfysgai’r Aifft yn fwy;Fe droes yn waed ei dyfroedd,A lladd eu pysgod hwy,A llenwi’r tir â llyffaintA gwybed yn un haid;Trwy’r wlad fe lawiai cenllysgA fflachiai mellt di-baid.
33-36. Fe drawodd ffrwyth eu gwinwyddA’r holl ffigyswydd ir.Llefarodd, a daeth cwmwlLocustiaid dros y tirI lwyr ddinistrio’r glaswelltA difa’r cnydau ŷd;A’u plant cyntafanedigA drawodd yn ei lid.
37-40. Ac yna dug hwy allan,Ag aur ac arian drud,A’r Eifftiaid, yn eu harswyd,Yn llawenhau i gyd.Rhoes gwmwl i’w gorchuddio,Goleuo’r nos â thân;Anfonodd iddynt soflieirA bara’r nefoedd lân.
41-45. Fe holltodd graig nes tarddoddY dŵr drwy’r anial cras,Cans cofiodd ei addewidI Abraham, ei was.Rhoes diroedd y cenhedloeddI’w bobl yn lle i fyw,I gadw ei gyfreithiauA’i ddeddfau. Molwch Dduw.