34. Yna cododd y ddau henuriad yng nghanol y bobl, a gosod eu dwylo ar ei phen.
35. Edrychodd hithau, gan wylo, tua'r nefoedd, am fod ei chalon yn ymddiried yn yr Arglwydd.
36. Meddai'r henuriaid: “Yr oeddem yn cerdded yn yr ardd wrthym ein hunain, pan ddaeth hon i mewn gyda dwy forwyn. Fe gaeodd hi ddrysau'r ardd ac anfon y morynion i ffwrdd.
37. Yna daeth ati ddyn ifanc oedd wedi bod yn ymguddio, a gorweddodd gyda hi.
38. Yr oeddem ni mewn congl o'r ardd, a phan welsom y camwedd hwn rhedasom atynt.
39. Gwelsom hwy'n cydorwedd, ond ni allem gael y trechaf ar y dyn—yr oedd yn gryfach na ni, ac agorodd y drysau a neidio allan.
40. Ond cawsom afael ynddi hi a'i holi pwy oedd y dyn ifanc,
41. ond gwrthododd ein hateb. Yr ydym yn tystio i hyn.”Fe gredodd y cynulliad hwy, gan eu bod yn henuriaid y bobl ac yn farnwyr. A chondemniwyd hi i farwolaeth.
42. Yna gwaeddodd Swsanna â llef uchel: “O Dduw tragwyddol, sydd yn gwybod dirgelion ac yn gweld pob peth cyn iddo ddigwydd,
43. fe wyddost ti mai celwydd yw eu tystiolaeth yn fy erbyn. A dyma fi'n mynd i farw er nad wyf wedi gwneud dim o'r pethau y mae'r dynion hyn wedi eu cynllwynio yn fy erbyn.”
44. A gwrandawodd yr Arglwydd ar ei chri.
45. Wrth iddi gael ei harwain i ffwrdd i'w lladd, cyffrôdd Duw ysbryd sanctaidd llanc ifanc o'r enw Daniel i weiddi â llef uchel: