13. Y mae'r saer coed yn estyn llinyn,ac yn marcio â phensil;yna y mae'n llyfnhau'r pren â'r plaen,ac yn ei fesur â chwmpas,ac yn ei gerfio ar ffurf meidrolyn,mor lluniaidd â ffurf ddynol—i fyw mewn tŷ.
14. Y mae rhywun yn torri iddo'i hun gedrwydden,neu'n dewis cypreswydden neu dderwenwedi tyfu'n gryf yng nghanol y goedwig—cedrwydden wedi ei phlannu, a'r glaw wedi ei chryfhau.
15. Bydd peth ohoni'n danwydd i rywun i ymdwymo wrtho;bydd hefyd yn cynnau tân i grasu bara;a hefyd yn gwneud duw i'w addoli;fe'i gwna'n ddelw gerfiedig ac ymgrymu iddi.
16. Ie, y mae'n llosgi'r hanner yn dân,ac yn rhostio cig arno,ac yn bwyta'i wala;y mae hefyd yn ymdwymo a dweud,“Y mae blas ar dân;peth braf yw gweld y fflam.”
17. O'r gweddill y mae'n gwneud delw i fod yn dduw,ac yn ymgrymu iddo a'i addoli;y mae'n gweddïo arno a dweud,“Gwared fi; fy nuw ydwyt.”
18. Nid yw'r bobl yn gwybod nac yn deall;aeth eu llygaid yn ddall rhag gweld,a'u deall rhag amgyffred.
19. Nid yw neb wedi troi'r peth yn ei feddwl,nac yn gwybod nac yn deall, i ddweud,“Llosgais hanner yn dân, a chrasu bara yn y marwor;rhostiais gig a'i fwyta;ac o'r gweddill rwy'n gwneud ffieiddbeth,ac yn ymgrymu i ddarn o bren.”
20. Yn wir y mae'n ymborthi ar ludw,a'i feddwl crwydredig wedi ei yrru ar gyfeiliorn;ni all ei waredu ei hun a dweud,“Onid twyll yw'r hyn sydd yn fy llaw?”
21. “Ystyria hyn, Jacob,oherwydd fy ngwas wyt ti, Israel.Lluniais di, gwas i mi wyt ti;O Israel, paid â'm hanghofio.
22. Dileais dy gamweddau fel cwmwl,a'th bechodau fel niwl;dychwel ataf, canys yr wyf wedi dy waredu.”