1. Ang malumanay nga tubag makahupay sa kasuko, apan ang singhag makapaalsa sa dugo.
2. Ang mga pulong sa maalamon nga tawo makahatag ug kaalam, apan puro lang kabuang ang mogawas sa baba sa tawong buang-buang.
3. Makita sa Ginoo ang tanan, bisan asang dapita. Nagatan-aw siya sa mga binuhatan sa mga daotan ug sa mga matarong.
4. Ang malumo nga mga pulong makaayo sa kinabuhi sa tawo, apan ang sakit nga mga pulong makapasakit sa dughan.
5. Ang buang-buang nga tawo dili manumbaling kon badlongon sa iyang amahan ang iyang pamatasan, apan ang maalamon mopatuo.
6. Modaghan ang bahandi sa mga matarong, apan ang iya sa mga daotan mahanaw.
7. Imantala sa mga maalamon ang kaalam; dili kini mahimo sa mga buang-buang.
8. Ngil-aran ang Ginoo sa halad sa mga daotan, apan gikalipay niya ang pag-ampo sa mga matarong.
9. Ngil-aran ang Ginoo sa paggawi sa tawong daotan, apan ginahigugma niya ang tawong nagatinguha sa paghimog matarong.
10. Ang pagtul-id sa pamatasan isipong daotan sa tawo nga mitipas sa hustong dalan. Ang tawo nga dili gusto badlongon mamatay.
11. Kon nahibalo ang Ginoo kon unsay nangahitabo sa dapit sa mga patay, mas labaw pa siyang nahibalo kon unsay anaa sa kasingkasing sa tawo.
12. Ang tawong bugalbugalon dili gustong badlongon; dili siya magpatambag sa mga maalamon.
13. Kon malipayon ang tawo, mapahiyomon siya, apan kon anaa siya sa kasubo, maminghoy ang iyang nawong.
14. Ang tawo nga may pagsabot gusto gayod nga makakat-on, apan ang tawong buang-buang mas gusto pa gayod ug kabuang.