13. “Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako.
14. Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini.
15. Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat.
16. Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala.
17. Sama ra nga isulod mo kini sa bag aron matago ug dili mo na makita pa.
18. Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato,
19. ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo.
20. Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya.
21. Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak.
22. Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”