20. Nagasunod-sunod ang mga katalagman. Nalukop sa kadaot ang tibuok nasod. Bisan ang akong mga tolda kalit lang nga naguba, ug ang mga kurtina niini nangagisi.
21. Hangtod kanus-a ko pa padayon nga makita ang bandera sa pagpakiggira ug madungog ang tingog sa budyong?
22. Miingon ang Ginoo, “Buang-buang ang akong katawhan. Wala sila makaila kanako. Sama sila sa mga batang walay panabot. Hanas silang mohimo ug daotan; dili sila mahibalong mobuhat ug maayo.”
23. Nakita ko ang kalibotan. Hawan kini ug walay porma. Nakita ko usab ang kalangitan ug wala kini kahayag.
24. Nakita ko ang mga bukid ug mga bungtod ug nangatay-og kini.
25. Nakita ko usab nga wala nay mga tawo, ug ang tanang langgam nanglupad na.
26. Nakita ko nga ang tabunok nga yuta nahimong disyerto. Ang tanang lungsod nalaglag tungod sa labihan nga kasuko sa Ginoo.
27. Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Ang tibuok kayutaan mangaguba, apan dili ko kini laglagon sa hingpit.
28. Ang kalibotan magsubo ug ang kalangitan mongitngit, kay nasulti ko na ang silot, ug dili ko na kini bakwion pa. Nakahukom na ako ug dili na mausab ang akong hunahuna.”
29. Sa pagkadungog nila sa kabanha sa nagpadulong nga mga tigkabayo ug mga tigpana, nangikyas sa kahadlok ang mga lumulupyo sa matag lungsod. Ang uban nanagan ngadto sa kakahoyan, ug ang uban nanaka sa mga kabatohan. Gipamiyaan ang tanang lungsod ug wala nay namuyo niini.
30. Unsay gibuhat mo, Jerusalem, nga laglagonon? Nganong nagasul-ob ka pa ug nindot nga bisti ug alahas? Nganong nangarte ka sa imong mga mata? Ang imong pagpatahom wala nay pulos. Ang imong mga hinigugma misalikway na kanimo ug gusto ka na nilang patyon.
31. Nakadungog akog tiyabaw ug agulo, sama sa usa ka babayeng nanganak nga primerisa. Tiyabaw kini sa mga lumulupyo sa Jerusalem nga daw makabsan sa ginhawa. Giisa nila ang ilang mga kamot ug nagkanayon, “Pagkamakalulooy namo; daw mawad-an na kamig panimuot. Kay miabot na ang mopatay kanamo.”