4. Nangliki ang yuta tungod kay walay ulan. Ug tungod sa kasubo, gitabonan sa mga mag-uuma ang ilang mga nawong.
5. Bisan ang usa mibiya sa iyang bag-ong gihimugso nga anak kay wala nay sagbot.
6. Ang ihalas nga mga asno nangtindog sa taas nga mga dapit ug nanghangos nga daw giuhaw nga ihalas nga mga iro. Nahalap na ang ilang panan-aw tungod kay wala na silay masabsab.”
7. Miingon ang mga tawo, “O Ginoo, nakasala kami kanimo. Makadaghan na kami nga mitalikod kanimo, ug angay kaming silotan. Apan tabangi kami tungod ug alang sa imong ngalan.
8. Ikaw lang ang paglaom sa Israel, ug ang iyang manluluwas sa panahon sa kalisdanan. Nganong daw nahimo ka man nga usa ka dumuduong dinhi sa among nasod? Nganong daw nahimo kang usa ka biyahedor nga mihapit lamang aron sa pagpalabay sa kagabhion?
9. Nganong nahingangha ka nga daw sundalo nga walay katakos sa pagluwas? Ania ka uban kanamo, O Ginoo, ug imo kaming katawhan. Busa ayaw kamig talikdi.”
10. Mao kini ang tubag sa Ginoo sa mga tawo, “Gikalipay ninyo ang pagpalayo kanako. Wala kamo magpugong sa inyong kaugalingon. Busa dili ko na kamo ilhon nga akong katawhan. Hinumdoman ko ang inyong pagkadaotan ug silotan ko kamo tungod sa inyong mga sala.”
11. Unya miingon ang Ginoo kanako, “Ayaw pag-ampo alang sa kaayohan niining mga tawhana.
12. Bisan magpuasa pa sila, dili ko paminawon ang ilang pagpangayog tabang kanako. Bisan ug maghalad pa silag halad nga sinunog ug halad sa pagpasidungog kanako, dili ko kini dawaton. Pamatyon ko hinuon sila pinaagi sa gira, kagutom, ug mga katalagman.”