7. “Gisalikway ko na ang akong katawhan, ang nasod nga akong gipanag-iyahan. Gitugyan ko ang akong hinigugma nga mga katawhan sa kamot sa ilang mga kaaway.
8. Misukol sila kanako. Mingulob sila nga daw mga liyon sa kalasangan, busa naglagot ako kanila.
9. Nahisama sila sa usa ka langgam nga nagapangdagit, ug sila mismo gipalibotan usab sa mga langgam nga nagapangdagit. Tapukon ko ang tanang mabangis nga mga mananap aron sa pagtukob kanila.
10. Laglagon sa daghang mga pangulo ang Juda nga giisip ko nga akong ubasan. Giyatak-yatakan nila kining matahom kong yuta ug gihimong awaaw.
11. Gihimo nila kining usa ka dapit nga dili na mapuslan sa akong atubangan. Nahimo kining awaaw, kay wala may nagtagad niini.
12. Miabot sa taas nga mga dapit sa kamingawan ang mga tiglaglag. Gigamit ko kini silang espada sa paglaglag sa tibuok yuta, ug wala gayoy makaikyas kanila.
13. Nagtanom ang akong katawhan ug trigo, apan miani silag mga tunok. Naghago sila pag-ayo, apan walay nakuha. Miani silag kaulawan tungod sa akong labihang kasuko.”
14. Nag-ingon pa gayod ang Ginoo, “Mao kini ang akong buhaton sa tanang daotan nga nasod sa palibot sa Israel, nga naglaglag sa yuta nga gihatag ko sa akong katawhan isip ilang panulondon: Palayason ko sila sa ilang yuta, ingon sa pagpalayas ko sa mga taga-Juda sa ilang yuta.
15. Apan human ko kini buhata, kaloy-an ko pag-usab kining mga nasora ug ibalik ko sila sa ilang kaugalingong yuta.
16. Ug kon tun-an nila pag-ayo ang mga paagi sa pagkinabuhi sa akong katawhan ug manumpa sila sa akong ngalan, sama nga ilang gitudloan kaniadto ang akong katawhan sa pagpanumpa sa ngalan ni Baal, mahimo usab silang kabahin sa akong katawhan.
17. Apan kon dili sila motuman kanako, abugon ko sila sa ilang yuta ug laglagon. Ako, ang Ginoo, ang nag-ingon niini.”