1. Miingon ang Ginoo, “Pag-awit, O Jerusalem, ikaw nga sama sa usa ka babayeng baog. Pag-awit ug paghugyaw sa kalipay, ikaw nga wala gayod makasinati sa kasakit sa pagpanganak. Tungod kay bisan biniyaan ka, mas daghan pa unya ang imong mahimong anak kay sa babayeng nagapuyo uban sa iyang bana.
2. Padak-i ug lig-ona ang imong puloy-anan. Ayaw pugngi ang pagpalapad niini.
3. Kay padak-an ang imong mga utlanan, sakopon sa imong mga katawhan ang ubang mga nasod, ug puy-an nila ang mga giabandonang siyudad niini.
4. Ayaw kahadlok, kay dili ka maulawan. Malimtan mo na gayod ang kaulawan sa imong pagkabatan-on ug ingon man sa imong pagkabalo.
5. Kay ako nga imong Magbubuhat mahimong ingon sa usa ka bana kanimo. Makagagahom nga Ginoo ang akong ngalan. Ako, ang Balaan nga Dios sa Israel mao ang imong Manluluwas. Gitawag ako nga ‘Dios sa tibuok kalibotan.’
6. “Jerusalem, sama ka sa batan-ong asawa nga naguol tungod kay gibiyaan sa iyang bana. Apan karon tawgon ko ikaw nga mobalik kanako.
7. Sa mubong panahon gibiyaan ko ikaw, apan sa dakong kalooy kuhaon ko ikaw pag-usab.
8. Tungod sa labihan kong kapungot kanimo, gitalikdan ko ikaw sulod sa mubong panahon. Apan tungod sa akong walay kataposang gugma, kaloy-an ko ikaw. Ako, ang Ginoo nga imong Manluluwas, ang nag-ingon niini.
9. “Alang kanako, sama kini sa panahon ni Noa diin nanumpa ako nga dili na gayod molunop dinhi sa kalibotan. Ug karon, nanumpa usab ako nga dili na gayod ako masuko o mosilot kanimo.
10. Bisag mangatumpag pa ang mga bukid ug mga bungtod, ang akong gugma magpabilin, ingon man ang akong kasabotan uban kaninyo nga panalanginan ko kamo. Ako, ang Ginoo nga nalooy kanimo, ang nag-ingon niini.
11. “O Jerusalem, daw gikuso-kuso ka sa bagyo. Nag-antos ka ug wala gayoy midasig kanimo. Apan tukoron ko ikaw pag-usab sa mga patukoranan nga hinimo gikan sa mga batong safiro ug gamiton ko ang mahalong mga bato sa paghimo sa mga dingding sa imong balay.