1. Alaot kamong mga tiglaglag nga wala makaagi nga malaglag. Alaot kamong mga maluibon, nga wala makaagi nga luiban. Kon mahuman na ang inyong pagpanglaglag ug pagpangluib, kamo na usab ang laglagon ug luiban.
2. Ginoo, kaloy-i kami. Nagasalig kami kanimo. Lig-ona kami matag adlaw, ug luwasa kami sa panahon sa kalisod.
3. Mangagiw ang mga tawo kon makadungog sa imong tingog nga nagadahunog. Kon motindog ka sa pagsilot, magkatibulaag ang mga nasod.
4. Kuhaon ang ilang mga kabtangan; mahisama sila sa tanom nga giataki ug dulon.
5. Ang Ginoo labaw sa tanan! Ug nagapuyo siya sa langit. Patunhayon niya ang hustisya ug katarong sa Jerusalem.
6. Siya ang patukoranan sa inyong panahon. Kanunay kamo niyang luwason ug hatagan ug kaalam ug kahibalo. Ang pagtahod sa Ginoo mao ang inyong bililhon nga bahandi.
7. Tan-awa! Ang inyong maisog nga mga tawo nagapangayo ug tabang diha sa mga karsada. Nagahilak ang inyong embahador nga nagtinguha sa pagpatunhay sa kalinaw.
8. Wala nay moagi sa mga karsada; wala nay mga tawo nga magsuroy-suroy diha. Gilapas na ang kasabotan ug gipakawalay-bili na ang mga saksi niini. Wala nay tawo nga gitahod.
9. Alaot ang yuta sa Israel. Nangalaya ang kakahoyan sa Lebanon, ug naulawan kini. Nahisama sa kamingawan ang kapatagan sa Sharon. Nangatagak ang mga dahon sa mga kahoy sa Bashan ug Carmel.
10. Miingon ang Ginoo, “Mao na kini ang panahon nga molihok ako, ug pasidunggan ako sa mga tawo.