12. “Ginoo, hatagan mo kami ug kalinaw. Ang tanan namong nahimo, among nahimo tungod sa imong tabang.
13. Ginoo, nga among Dios, gigamhan kami sa ubang mga agalon, apan ikaw lang gayod ang among ginasimba.
14. Patay na sila karon ug dili na mabuhi pag-usab. Gisilotan mo sila ug gilaglag; gilubong mo na sila sa kalimot.
15. Ginoo, gipadaghan mo ang mga tawo sa among nasod; gipalapad mo ang mga utlanan niini, ug naghatag kini ug dungog kanimo.
16. Ginoo, midangop kanimo ang imong katawhan sa panahon sa ilang kalisod. Sa dihang gidisiplina mo sila, nag-ampo sila sa hilom nganha kanimo.
17. Nakita mo, Ginoo, ang among pag-antos. Sama kami sa babayeng nagabati, nga nagasinggit tungod sa labihang kasakit.
18. Nag-agulo kami sa kasakit, apan walay anak nga nahimugso. Wala kamiy mahimo aron sa pagluwas sa among yuta, ug wala usab namo malaglag ang mga katawhan sa kalibotan nga among mga kaaway.
19. Apan mabanhaw ang imong mga katawhan nga nangamatay. Mobangon ang ilang mga patayng lawas ug mokanta sa kalipay. Maingon nga ang yamog sa kabuntagon nagapabugnaw sa yuta, ikaw Ginoo magabanhaw sa mga patay.”
20. Mga katagilungsod, sulod kamo sa inyong mga balay ug sirad-i ninyo ang inyong mga pultahan. Tago una kamo hangtod nga mawala ang kasuko sa Ginoo.
21. Kay moanhi na siya gikan sa iyang pinuy-anan aron silotan ang mga lumulupyo sa kalibotan tungod sa ilang mga sala. Ipagawas na sa yuta ang mga tawo nga gipamatay; dili na niya kini tagoan pa.