1. Nianang panahona, kini nga awit kantahon sa Juda: “Lig-on ang atong siyudad! Ang kaluwasan sa Dios sama sa lig-ong paril nga nagapalibot kanato.
2. Ablihi ang mga pultahan sa siyudad aron makasulod ang matarong nga nasod, ang nasod nga matinumanon sa Ginoo.
3. “Hatagan mo, Ginoo, ug hingpit nga kalinaw ang tawo kansang hunahuna nasentro diha kanimo, kay nagasalig siya kanimo.
4. “Salig kamo kanunay sa Ginoo kay ang Ginoo mao ang atong walay kataposan nga salipdanan.
5. Gipaubos niya ang mga garboso. Gipukan niya ang ilang siyudad hangtod nga natumpag kini sa yuta.
6. Gitunob-tunoban kini sa mga kabos nga mga dinaog-daog.
7. “Patag ang dalan sa mga matarong, ug ikaw, Matarong nga Dios ang mipatag niini.
8. Ginoo, among gisunod ang imong mga sugo, ug nagasalig kami kanimo. Ang among pangandoy mao nga ikaw mapasidunggan.
9. Sa tibuok kong kasingkasing, ginahandom ko gayod ikaw sa panahon sa kagabhion. Tinuod nga kon ikaw maghukom sa mga katawhan sa kalibotan, makat-on sila sa pagkinabuhi nga matarong.
10. Bisan ginakaloy-an mo ang daotang mga tawo, wala gihapon sila makakat-on sa pagkinabuhi nga matarong. Bisan nagapuyo sila sa yuta sa mga matarong, nagpadayon gihapon sila sa paghimo ug daotan, ug wala sila moila sa imong pagkagamhanan.
11. Ginoo, andam ka na nga mosilot kanila, apan wala sila masayod niini. Pahibaloa sila, Ginoo! Pakaulawi sila pinaagi sa pagpakita kanila kon unsa ang imong paghigugma sa imong katawhan. Sila nga imong mga kaaway ipalamoy sa imong kalayo.