6. nga sa ilang kasuko walay hunong nga nagpaantos sa mga katawhan ug bangis nga milupig sa mga nasod.
7. Sa kataposan, malinawon na ang tibuok kalibotan, ug nagaawit na kini sa kalipay.
8. Bisan ang mga kahoyng sipres ug sedro sa Lebanon naglipay tungod sa nahitabo sa hari. Sama sila sa tawo nga nagaingon, ‘Karon nga wala ka na, wala nay moputol kanamo!’
9. “Ang dapit sa mga patay mahinangpon nga nagpaabot kanimo; nangandam na kini aron sa pagsugat kanimo. Ang mga kalag sa mga tawo nga kaniadto mga gamhanan sa kalibotan nagkagubot sa pag-abiabi kanimo. Nanindog gikan sa ilang mga trono ang mga kalag sa mga hari aron sa pagtagbo kanimo.
10. Moingon silang tanan kanimo: ‘Naluya ka usab sama kanamo. Managsama na kita.
11. Karon nga patay ka na, ang imong pagkagamhanan wala na apil ang honi sa imong mga harpa. Ulod ang imong higdaanan ug ulod usab ang imong habol.’
12. “Nahulog ka gikan sa langit, ikaw nga gitawag nga kabugwason. Gilabay ka sa yuta, ikaw nga nanglupig sa kanasoran.
13. Miingon ka sa imong kaugalingon, ‘Mosaka ako sa langit, ug ibutang ko ang akong trono ibabaw sa mga bitoon sa Dios. Molingkod ako ibabaw sa bukid nga tigomanan sa mga dios didto sa amihan.
14. Mosaka ako ibabaw sa mga panganod; tupngan ko ang Labing Halangdong Dios.’