10. Moingon silang tanan kanimo: ‘Naluya ka usab sama kanamo. Managsama na kita.
11. Karon nga patay ka na, ang imong pagkagamhanan wala na apil ang honi sa imong mga harpa. Ulod ang imong higdaanan ug ulod usab ang imong habol.’
12. “Nahulog ka gikan sa langit, ikaw nga gitawag nga kabugwason. Gilabay ka sa yuta, ikaw nga nanglupig sa kanasoran.
13. Miingon ka sa imong kaugalingon, ‘Mosaka ako sa langit, ug ibutang ko ang akong trono ibabaw sa mga bitoon sa Dios. Molingkod ako ibabaw sa bukid nga tigomanan sa mga dios didto sa amihan.
14. Mosaka ako ibabaw sa mga panganod; tupngan ko ang Labing Halangdong Dios.’
15. “Apan gidala ka sa dapit sa mga patay, ngadto sa kinailaloman sa bangag.
16. Tutokan ka sa mga patay ug moingon sila, ‘Dili ba mao man kining tawhana ang gikalisangan sa mga tawo sa kalibotan ug nagpahadlok sa mga gingharian?
17. Ug dili ba nga siya man ang naghimo sa kalibotan nga morag disyerto, ug nangguba sa mga siyudad ug wala mohatag ug kagawasan sa iyang mga binihag?’
18. “Ang tanang hari sa kalibotan dungganon nga nahiluna sa ilang kaugalingong lubnganan.
19. Apan ikaw, dili ilubong sa imong lubnganan kondili ilabay ang imong patayng lawas sama sa sanga nga walay pulos. Tabonan ka sa mga patayng lawas sa mga sundalo nga nangamatay panahon sa gira, ug ihulog ka uban kanila sa bangag ug tambakan ug mga bato. Mahisama ka sa patayng lawas nga gitunob-tunoban lang.
20. Dili ka ilubong sama sa ubang hari, kay gilaglag mo ang imong nasod ug gipamatay mo ang imong katawhan. Walay mahibiling buhi sa imong daotang kaliwat.
21. “Andama na ang dapit diin pagapatyon ang iyang mga anak tungod sa mga sala sa ilang mga katigulangan. Dili na sila angay nga moangkon ug mga yuta o mopatindog ug mga siyudad sa tibuok kalibotan.”