8. Pagkabuntag, sa ikalima nga adlaw, nag-andam na sila aron manglakaw, apan miingon na usab ang amahan sa babaye, “Kaon una kamo ug unya na lang kamo sa hapon lakaw.” Busa mikaon una sila.
9. Sa dihang molakaw na ang Levita, ang iyang asawa, ug ang iyang sulugoon, miingon ang amahan sa babaye, “Morag hapon na ug sa dili madugay mongitngit na. Maayo pag dinhi na lang una usab kamo matulog. Paglipay-lipay una kamo, ug ugma sayo kamog lakaw.”
10-11. Apan wala na gayod mosugot ang Levita. Milakaw gayod sila sakay sa duha ka asno. Hapon na kaayo sa dihang miabot sila sa Jebus (nga mao ang Jerusalem). Busa miingon ang iyang sulugoon, “Maayo pa tingalig dinhi na lang kita matulog niining lungsod sa mga Jebusnon.”
12. Mitubag ang Levita, “Dili mahimo nga dinhi kita matulog sa dapit nga dili mga Israelinhon ang nagpuyo. Molahos kita sa Gibea.
13. Tana, mopadayon kita ug lakaw ug sa Gibea o sa Rama kita matulog.”
14. Busa nagpadayon sila. Misalop na ang adlaw sa dihang miabot sila duol sa Gibea nga sakop sa teritoryo ni Benjamin.
15. Misulod sila sa lungsod ug milingkod sa plasa, apan wala gayoy miagda kanila nga modayon sa ilang balay.
16. Sa dihang ngitngit na, may usa ka tigulang nga lalaki nga gikan sa iyang trabaho sa uma. Kining tigulanga didto kaniadto nagpuyo sa kabungtoran sa Efraim apan niadtong higayona didto sa Gibea, sa teritoryo ni Benjamin na siya nagpuyo.