1. Nag-ingnanay ang mga Israelinhon, “Dali, mamalik na kita sa Ginoo. Siya ang naglaglag kanato ug siya usab ang motabang kanato.
2. Daw sama kita sa patay nga buhion niya dayon. Human sa mubo nga panahon, bangonon kita niya, ug magkinabuhi kita diha sa iyang presensya.
3. Tinguhaon nato ang pag-ila sa Ginoo. Moabot siya sama kasiguro sa pagsidlak sa adlaw. Ug moabot siya sama sa ulan nga nagahatag ug tubig sa kalibotan.”
4. Apan miingon ang Ginoo, “Mga katawhan sa Israel ug Juda, unsay buhaton ko kaninyo? Ang inyong paghigugma kanako sama sa gabon o yamog sa kabuntagon nga dali ra mahanaw.
5. Busa gipahimangnoan ko kamo pinaagi sa akong mga propeta nga malaglag kamo ug mangamatay. Ipadayag ko ang akong paghukom kaninyo sama kahayag sa adlaw.
6. Kay dili ang inyong mga halad ang akong gusto kondili ang inyong gugma. Mas gusto ko pa nga ilhon ninyo ako kaysa maghalad kamo ug mga halad nga sinunog.
7. Sama kang Adan, gipakawalay-bili ninyo ang akong kasabotan kaninyo. Nagluib kamo kanako diha sa inyong dapit.
8. Ang siyudad sa Gilead gipuy-an sa mga tawong daotan ug mga kriminal.
9. Ang inyong mga pari sama sa pundok sa mga tulisan nga mangatang ug biktimahon. Mopatay sila diha sa dalan paingon sa Shekem, ug nagahimo sa uban pang daotang mga binuhatan.
10. Mga taga-Israel, makalilisang ang nakita ko kaninyo; nagasimba kamo sa mga dios-dios, busa nahimo kamong mahugaw.
11. Ug bisan kamong mga taga-Juda, gitakda na nga silotan.“Gusto ko unta nga ibalik ang maayong kahimtang sa akong katawhan.”