10. Ang mga bukid daw mga tawo nga sa pagkakita kanimo nangurog. Nagbunok ang ulan; naghaguros ang tubig sa dagat ug midagko ang mga balod.
11. Mipundo ang adlaw ug ang bulan sa ilang nahimutangan sa pagkilab sa nagahaguros mo nga mga pana ug sa kasilaw sa imong nagakilab nga bangkaw.
12. “Tungod sa imong labihan nga kasuko gilatas mo ang kalibotan ug gitunob-tunoban ang mga nasod.
13. Migawas ka aron luwason ang imong pinili nga katawhan. Gipatay mo ang pangulo sa daotan nga gingharian, ug gilaglag mo sa hingpit ang iyang mga katawhan.
14. Gituhog mo ang ulo sa komander sa iyang mga sundalo ginamit mismo ang iyang pana. Gihimo mo kini sa dihang gisulong nila kami sama sa bagyo aron katagon kami. Kay ang ilang kalipay mao ang paglaglag kanamo nga mga alaot, nga nagatago sa kahadlok.
15. Sama ka sa sundalo nga mipatamak-tamak sa iyang kabayo sa dagat hangtod nga midagko ang mga balod.”
16. Miingon si Habakuk, “Sa dihang nadungog ko kining gipadayag sa Ginoo kanako, nangurog ang akong tibuok nga lawas ug ang akong mga ngabil tungod sa kahadlok. Naluya ako ug nangurog ang akong mga tiil. Ug tungod niining gipadayag sa Ginoo, maghulat ako nga malinawon sa panahon nga silotan niya ang mga nanulong kanamo.
17. Bisan dili mamunga ang kahoy nga igos, ang ubas, o ang kahoyng olibo, ug bisan walay abot ang yuta, ug mangamatay ang mga kahayopan sa toril,
18. magakalipay gihapon ako tungod kay ang Ginoong Dios mao ang nagaluwas kanako.
19. Siya ang nagahatag kanako ug kusog. Ginapabaskog niya ang akong mga tiil sama sa tiil sa usa, aron matungas ko ang hataas nga mga dapit.”