6-7. “Busa, tawo, sultihi ang yuta sa Israel; ingna ang mga bukid, mga bungtod, mga agianan sa tubig, ug mga kapatagan nga ako, ang Ginoong Dios, nag-ingon, ‘Nag-antos kamo sa pagpakaulaw kaninyo sa mga nasod sa inyong palibot. Busa tungod sa labihan kong kasuko, ako, ang Ginoong Dios, nanumpa nga mag-antos usab sa kaulaw kanang mga nasora.
8. Apan kamo, mga bukid sa Israel, manubo ang mga kahoy diha kaninyo, ug mamunga kini alang sa akong katawhan nga mga Israelinhon, kay hapit na silang mopauli.
9. Pamati! Atimanon ko kamo. Daruhon ko ang inyong yuta ug tamnan.
10. Padaghanon ko ang inyong mga lumulupyo — ang tibuok katawhan sa Israel. Tukoron pag-usab ang inyong mga lungsod nga nangaguba, ug puy-an kini sa akong katawhan.
11. Padaghanon ko ang inyong mga tawo ug ang inyong mga mananap. Papuy-on ko pag-usab ang mga tawo diha kaninyo sama kaniadto, ug pauswagon ko kamo labaw pa kaysa kaniadto. Unya mahibaloan ninyo nga ako mao ang Ginoo.
12. Ibalik ko ang akong katawhan nga mga Israelinhon diha kaninyo. Panag-iyahon nila kamo, ug dili na gayod ninyo kuhaon pag-usab ang ilang mga kabataan.’ ”
13. Nagpadayon sa pagsulti ang Ginoong Dios, “Nagaingon ang mga tawo kaninyo nga ginapamatay ninyo ang inyong mga lumulupyo ug gipamuo ang mga kabataan sa inyong nasod.
14. Apan sukad karon, dili na ninyo patyon ang inyong mga lumulupyo ug undangon na ang pagpamuo ug kabataan sa inyong nasod. Ako, ang Ginoong Dios, ang nag-ingon niini.
15. Dili ko na tugotan nga bugalbugalan kamo o pakaulawan sa ubang mga nasod. Ug dili ko na tugotan nga malaglag ang inyong nasod. Ako, ang Ginoong Dios, ang nag-ingon niini.”