1. Sa nahaunang adlaw sa ika-12 nga bulan, sa ika-12 nga tuig sa among pagkabihag, miingon ang Ginoo kanako,
2. “Tawo, pag-awit ug awit sa pagbangotan mahitungod sa Faraon nga hari sa Ehipto. Isulti kini kaniya: Nagahunahuna ka nga nahisama ka sa usa ka liyon nga nagtabok-tabok sa mga nasod. Apan ang tinuod, sama ka lang sa usa ka buaya nga nagalangoy-langoy sa imong mga suba. Kutawon mo sa imong tiil ang tubig ug malubog kini.
3. Karon, mao kini ang ginaingon sa Ginoong Dios: Dakpon ko ikaw sa pukot ug ipahaw-as sa daghang mga tawo.
4. Ilabay ko ikaw sa yuta ug ipakaon sa mga langgam ug sa ihalas nga mga mananap.
5. Katagon ko ang imong mga unod ngadto sa kabukiran ug sa kapatagan.
6. Pabanawon ko ang imong dugo nganha sa yuta ug ngadto sa kabukiran ug sa mga agianan sa tubig.
7. Kon wagtangon ko na ikaw, salipdan ko sa mga panganod ang langit, busa dili na mohayag ang mga bitoon, ang adlaw, ug ang bulan.
8. Pangitngiton ko ang tanang nagasiga sa langit. Busa mongitngit gayod ang tibuok mong nasod. Ako, ang Ginoong Dios, ang nag-ingon niini.
9. “Mahasol ang katawhan sa mga nasod nga wala mo maila sa higayon nga laglagon ko ikaw.
10. Daghang mga nasod ang akong palisangon sa mahitabo kanimo, apil ang ilang mga hari magkurog sa kalisang. Magkurog gayod sa kalisang ang matag usa kanila sa higayon nga iwara-wara ko ang akong espada sa ilang atubangan sa panahon sa imong pagkapukan.
11. Ako, ang Ginoong Dios, nag-ingon nga mahiagom ka gayod sa espada sa hari sa Babilonia.