13. O Dios, tagoi ako didto sa Seol,hangtod nga molabay na ang imong kasuko,ug unya pagtakda ug panahon nga maoy imong ihinumdom kanako.
14. Kon mamatay ang tawo, mabuhi pa ba siya?Apan magpaabot akohangtod nga moabot ang panahonnga ako buhian na gikan sa akong kahimtang.
15. Unya motubag ako inigsangpit mo kanako,ug mahimuot ka na niining imong binuhat.
16. Unya bantayan mo ang tanan kong lakang,apan dili na nimo isipon ang akong mga sala.
17. Wagtangon mo ang akong mga sala,ug palaon mo ang tanan kong kasaypanan.
18. May panahon ra nga matumpag ang kabukiranug mabalhin ang mga pangpang.
19. Ingon nga sa hinayhinay kutkuton sa tubig ang mga bato,ug ang kusog nga ulan mobanlas sa yuta,ang paglaom sa tawo imo usab nga gub-on.
20. Kuhaan mo sa gahom ang tawo, ug hinginlan mo siya,ug mausab ang iyang panagway inigkamatay niya.
21. Ang iyang mga anak mahimong bantogan, apan dili na siya masayod niini,ug walay mosugilon kaniya kon sila pakaulawan.
22. Ang iya rang mabati mao ang kasakit sa iyang lawas,ug ang kaguol sa iyang kaisipan.