1. “Niadtong adlawa, kubkobon gikan sa ilang gilubngan ang mga bukog sa mga hari ug sa mga kadagkoan sa Juda, ingon man sa mga pari, sa mga propeta ug sa uban pang katawhan sa Jerusalem. Ako, ang Ginoo, ang nagsulti niini.
2. Unya katagon ang maong mga bukog aron mahayagan kini sa adlaw, sa bulan, ug sa mga bituon nga ilang gihigugma, gialagaran, gikonsultahan ug gisimba. Imbis kini tigumon ug ilubong, mahisama kini sa tai nga magpabilin diha sa yuta.
3. Ug ang katawhan niining kaliwatana nga buhi pa ug nagpuyo sa mga dapit diin ko sila patibulaaga mas gusto pa nga mamatay kay sa magpabiling buhi. Ako, ang Ginoo nga Labing Gamhanan, ang nag-ingon niini.
4. “Sultihi ang katawhan nga ang Ginoo nag-ingon:Ang tawong matumba dili na ba lang mobangon?Ang mahisalaag dili na ba lang maninguha sa pagbalik sa iyang agi?
5. O Jerusalem, katawhan ko,nganong namiya man kamo kanako ug wala na gayod mamalik?Nagpabilin kamo diha sa inyong mga diosdiosug nagdumili pagbalik ngari kanako.
6. Namati ako kaninyo pag-ayoapan bakak ang gipanulti ninyo.Walay usa kaninyo nga nagbasol sa daotan ninyong binuhatan o may nangutana,‘Unsa may daotan nga akong nabuhat?’Ang matag usa nagpaturatoy lag subay sa iyang kaugalingong dalan,daw kabayong nagdagan paingon sa gubat.
7. Gani ang naglupad nga tabon nasayod man kon kanus-a ang tingpauli;ang salampati, ang sayaw ug ang lapay nasayod usab kon kanus-a ang tinglangyaw.Apan kamong katawhan ko wala masayod sa akong balaod.
8. Unya moingon pa gayod kamo,‘Maalam kami ug gihuptan namo ang balaod sa Ginoo.’Apan nasayod kamo nga giusab sa maluibong mga eskriba ang balaod.