36. Ang Ginoo, ang Dios sa Israel, nag-ingon kanako, “Jeremias, nag-ingon ang katawhan nga ang gubat, gutom ug sakit maoy nakaaghat niining siyudara sa pag-ampo na lang ngadto sa hari sa Babilonia. Karon pamatia ang uban pa nga akong isulti.
37. Tigumon ko ang katawhan sa Israel gikan sa mga nasod diin ko sila gipatibulaag tungod sa akong kasuko ug kapungot ug dad-on ko sila balik dinhi diin wala nay mosamok sa ilang pagpuyo.
38. Unya sila mahimong akong katawhan ug ako mahimong ilang Dios.
39. Hatagan ko silag usa lamang ka tinguha sa kinabuhi: ang pagbaton ug kahadlok kanako sa tibuok nilang kinabuhi alang sa ilang kaugalingong kaayohan ug sa kaayohan sa ilang kaliwatan.
40. Unya maghimo akog walay kataposang kasabotan uban kanila. Dili ako mohunong sa pagbuhat ug maayo alang kanila ug himoon ko silang mahadlokon ug matinumanon kanako sa bug-os nilang kasingkasing aron dili na sila motalikod pa kanako.
41. Ikalipay ko ang pagbuhat kanilag maayo ug sa bug-os kong kasingkasing ug kalag papuy-on ko silang lig-on dinhi niining nasora hangtod sa kahangtoran.
42. “Nag-ingon ang Ginoo: Sama nga gipahamtangan ko niining katalagman kining mga tawhana, hatagan ko usab sila sa tanang maayong butang nga gisaad ko kanila.
43. Nag-ingon ang katawhan nga kining yutaa mahisama sa usa ka diserto diin walay tawo o mananap nga magpuyo ug nga itugyan kini ngadto sa taga-Babilonia. Apan moabot ra ang panahon nga may pinalitay gihapon sa mga uma niining yutaa.
44. May mga tawo nga mamalit ug mga uma ug ang mga papeles sa pagpalit pirmahan ug timbrihan atubangan sa mga saksi. Mahitabo kini sa kayutaan sa Benjamin, sa kabalangayan nga kasikbit sa Jerusalem, sa kalungsoran sa Juda ug sa mga lungsod nga atua sa kabukiran ug kabungtoran ug sa Negeb. Papaulion ko gayod ang katawhan sa ilang nasod. Ako, ang Ginoo, maoy nagsulti niini.”