15. Pamatia kining akong isulti: Gitawag ko ang tanang nasod sa amihanan aron moanhi. Moanhi ang mga hari nila ug ipahimutang nila ang ilang trono sa pultahan sa Jerusalem ug libot sa mga paril niini ug libot usab sa ubang siyudad sa Juda.
16. Sa ingon niining paagiha, silotan ko ang akong katawhan kay sila nakasala man ug mibiya kanako. Nagsunog sila ug mga insenso ngadto sa mga diosdios ug nagsimba sa mga larawan nga binuhat ra nila.
17. Apan ikaw, pangandam. Lakaw ug suginli sila sa tanang gisugo ko kanimo. Ayaw kahadlok kanila aron dili ko ikaw hadlokon ug labaw pa niini inig-atubang mo kanila.
18-19. Pamati, Jeremias! Ang tanang tawo niining nasora, ang mga hari sa Juda, ang mga kadagkoan, mga kaparian ug ang katawhan makigbatok kanimo. Apan karong adlawa, hatagan ko ikawg kaisog sa pagsukol kanila. Mahisama ka sa kinutaan nga siyudad, sa puthaw nga haligi ug sa bronsi nga paril. Dili sila makabuntog kanimo kay ubanan ug panalipdan ko man ikaw. Ako, ang Ginoo, maoy nagsulti niini.”