17. Ipakpak ko usab ang akong mga kamot ug tagbawon ko ang akong kapungot. Ako, ang Ginoo, maoy nagsulti niini.”
18. Miingon na usab kanako ang Ginoo,
19. “Tawo, butangig timaan ang duha ka dalan nga maoy agian sa hari sa Babilonia nga magbitbit sa iyang espada. Kining duha ka dalan anha magsugod sa usa lamang ka nasod. Pagbutang ug timaan sa kinasang-an sa dalan paingon sa siyudad.
20. Ang usa ka dalan maoy agian sa hari paingon sa Raba, ang siyudad sa mga Amonihanon, ug ang laing dalan paingon sa Juda ug sa Jerusalem, ang siyudad nga kinutaan.
21. Ang hari sa Babilonia mobarog sa kinasang-an sa duha ka dalan. Aron pagtino kon asa siya paingon, uyogon niya ang sudlanan sa mga udyong, magpakisayod siya sa iyang mga diosdios ug susihon niya ang atay sa mananap nga gihalad.
22. Ang tuo niyang kamot nakahulbot sa udyong nga gipatikan ug Jerusalem. Nagpasabot kini nga paadtoon siya sa Jerusalem ug sa pag-andam ug mga trosong iglulumpag ug pag-awhag sa mga sundalo sa pag-ataki.
23. Apan wala motuo ang mga tawo nga atakihon ang Jerusalem kay may kasabotan man sila uban sa Babilonia. Apan ang panagna maoy pahinumdom sa ilang mga sala ug timaan nga sila madakpan gayod.”
24. Busa nag-ingon ang Ginoong Dios, “Nakasala kamo ug makita kini sa tanan ninyong binuhatan ug nabutyag ngadto sa tanan ang inyong kalapasan. Busa silotan ko kamo ug itugyan ngadto sa inyong mga kaaway.