31. “Ang nakita mo, Kamahalan, usa ka dakong larawan ug sulaw kaayo. Nagbarog kini sa imong atubangan ug makalilisang nga tan-awon ang iyang panagway.
32. Hinimo gikan sa lunsayng bulawan ang iyang ulo, plata ang iyang dughan ug mga bukton, bronsi ang iyang tiyan ug paa,
33. puthaw ang iyang mga bitiis, ang iyang mga tiil sagol puthaw ug yutang kulonon.
34. Samtang nagtan-aw ka, may usa ka bato nga naligid bisan walay kamot nga nanghilabot niini. Miigo kini sa tiil sa larawan ug nadugmok ang mga tiil niini.
35. Unya ang puthaw, ang yutang kulonon, ang bronsi, ang plata ug ang bulawan nangadugmok sama kapino sa mga tahop diha sa giukanan. Gipadpad kini sa hangin ug wala gayoy nahibilin. Apan nahimong dakong bukid ang bato nga nakaigo sa larawan ug milukop kini sa tibuok kalibotan.
36. “Mao kadto ang damgo. Ug kini ang kahulogan:
37. O Kamahalan, ikaw nga labing gamhanang hari, gihatagan sa Dios nga anaa sa langit ug gingharian, gahom, kusog ug kadungganan.
38. Gitugyan usab kanimo ang mga tawo, ang mga mananap ug ang mga kalanggaman aron ikaw ang maghari kanilang tanan—ikaw ang ulo nga bulawan.
39. Sunod kanimo motungha ang laing hari nga mas minos kanimog gahom ug may ikatulo pa gayod nga gisimbolohan sa bronsi ug mohari siya sa tibuok kalibotan.