1. Die gemeenskap het toe begin kla. Die volk het deur die nag gesit en huil.
2. Al die Israeliete het by Moses en Aäron kom kla. Hulle het gesê: “As ons tog maar liewer in Egipte gesterf het, of selfs hier in die woestyn!
3. Hoekom het die Here ons na hierdie land toe laat kom om hier met die swaard doodgemaak te word? Ons vroue en ons dogters gaan nog oorlogsbuit word. Is dit nie beter dat ons maar liewer na Egipte toe teruggaan nie?”
4. Hulle het toe onder mekaar gekonkel: “Kom ons kies ’n leier en ons gaan terug na Egipte toe.”
5. Moses en Aäron het voor die gemeenskap van die Israeliete neergeval.
6. Josua, seun van Nun, en Kaleb, seun van Jefunne, wat saam die land gaan verken het, het hulle klere geskeur.
7. Hulle het vir die gemeenskap van die Israeliete gesê: “Die land wat ons gaan verken het, is ’n besondere mooi land.
8. As die Here ons liefhet, sal Hy ons in die land laat kom en dit vir ons gee. Dit is ’n baie vrugbare land.
9. Moenie teen die Here in opstand kom nie! Moenie bang wees vir die mense van die land nie. Hulle is ons slagoffers. Hulle het geen beskerming nie. Die Here is met ons. Moenie bang wees nie!”
10. Die gemeenskap het egter gedreig om hulle met klippe dood te gooi. Die Israeliete het toe bewus geword van die Here se magtige teenwoordigheid by die tabernakel.
11. Die Here het vir Moses gesê: “Hoe lank gaan hierdie volk nog aanhou om My te minag? Hoe lank gaan hulle bly weier om op My te vertrou, selfs al het Ek al die wonders tussen hulle laat gebeur?
12. Ek gaan ’n pessiekte onder hulle laat uitbreek. Ek gaan hulle uitroei. Ek gaan jou egter ’n groot nasie maak wat baie sterker is as hulle!”
13. Moses het toe vir die Here gesê: “U het met u krag hierdie volk uit Egipte weggevat. Die Egiptenaars sal hoor wat U doen.
14. Hulle sal dit vir die inwoners van hierdie land oorvertel. Hulle het alreeds gehoor dat U tussen die mense van hierdie volk bly. Here, hulle weet dat U sigbaar is vir u volk in die wolk wat bo hulle hang. Hulle weet dat U die volk lei met ’n wolkmassa wat bedags voor hulle uitgaan en ’n vuurbondel wat snags voor hulle is.
15. As U nou meteens hierdie volk man en muis uitwis, gaan die nasies wat van u beroemdheid gehoor het, sê:
16. ‘Omdat die Here nie die volk na die land toe kon bring wat Hy vir hulle belowe het nie, het Hy hulle sommer daar in die woestyn doodgemaak.’
17. Wys tog nou dat U so sterk is soos wat U gesê het. U het mos gesê:
18. ‘Die Here word nie gou kwaad nie. Sy liefde kan sonde en oortreding verdra. Hy laat sonde egter nie ongestraf bly nie. Hy hou dit wat die ouers verkeerd gedoen het nog teen die derde en vierde geslag daarna.’
19. “Vergeef tog nou hierdie volk se sonde soos U in u groot liefde hulle verdra het vandat hulle uit Egipte uit weg is tot nou toe.”
20. Die Here sê toe: “Ek sal hulle vergeef soos jy gevra het.
21. Maar so seker as wat Ek leef en die aarde vol is van die Here se groot mag,
22. nie een van hierdie mans wat gesien het hoe groot Ek is en watter wondertekens Ek in Egipte en die woestyn gedoen het en wat My herhaaldelik getoets het deur nie na My te luister nie,
23. nie een van hulle wat My verag het, sal in die land kom wat Ek aan hulle voorouers beloof het nie.
24. My dienaar Kaleb het egter ’n ander gesindheid teenoor My gewys. Hy het by My bly staan. Ek sal hom in die land laat kom wat hy gaan verken het. Sy nageslag sal die land besit.
25. Draai weg van die vlakte waar die Amalekiete en Kanaäniete bly. Gaan terug op die pad wat na die Rietsee toe loop.”
26. Die Here het toe vir Moses en Aäron gesê:
27. “Hoe lank gaan hierdie slegte gemeenskap bly kla oor My? Ek het gehoor wat die Israeliete oor My sê.
28. Sê vir hulle: ‘So waar as Ek leef, sê die Here, Ek gaan met julle alles laat gebeur waarvan julle My verdink het.
29. Julle lyke sal hier in die woestyn lê. Nie een van julle bo twintig jaar oud wat in die sensus getel is en wat oor my gekla het,
30. sal in die land kom wat Ek beloof het dat julle daarin sal woon nie. Net Kaleb, seun van Jefunne, en Josua, seun van Nun, sal ingaan.
31. “Julle het gesê dat julle kinders oorlogsbuit sal word. Ek sal húlle egter in die land laat kom en hulle sal die land beleef wat julle versmaai het.
32. Maar julle lyke sal hierdie hele woestyn vol lê.
33. Julle kinders sal die prys betaal vir julle ontrouheid. Hulle sal soos herders 40 jaar lank in die woestyn rondswerf totdat julle almal dood in die woestyn lê.
34. Vir elkeen van die 40 dae wat julle die land verken het, sal julle vir julle oortreding betaal. Julle sal 40 jaar in die woestyn bly. Julle sal leer wat dit is om My as vyand te hê.
35. Ek, die Here, het dit gesê! Ek sal dit met elkeen laat gebeur wat teen my saamgesweer het. In hierdie selfde woestyn sal elkeen van hulle doodgaan!”
36. Die tien mans wat Moses uitgestuur het om die land te gaan verken en wat teruggekom het en die gemeenskap teen God opgemaak het met die slegte gerug wat hulle oor die land versprei het,
37. het gesterf vanweë ’n plaag wat die Here gestuur het.
38. Van die mans wat gegaan het om die land te verken, het net Josua, seun van Nun, en Kaleb, seun van Jefunne, oorleef.
39. Toe Moses vir die Israeliete vertel wat die Here alles gesê het, was die volk baie hartseer.
40. Hulle het die volgende oggend vroeg opgestaan en begin optrek na die heuwelgebied toe. Hulle het gesê: “Laat ons optrek na die land wat die Here vir ons beloof het. Ons het ’n fout gemaak.”
41. Moses het toe vir hulle gevra: “Waarom gaan julle nou teen die Here se besluit in? Dit sal nie werk nie.
42. Moenie nou optrek nie. Die Here is nie saam met julle nie. Julle vyande sal julle nou afmaai.
43. As die Amalekiete en Kanaäniete julle daar konfronteer, gaan julle met die swaard afgemaai word. Omdat julle julle rug op die Here gedraai het, is Hy nie meer saam met julle nie.”
44. Hulle het nogtans voortgestorm na die heuwelgebied toe. Die ark van die Here se verbond en Moses het egter in die kamp agtergebly.
45. Die Amalekiete en die Kanaäniete wat daar in die heuwelgebiede gebly het, het van bo af gekom, hulle aangeval en tot by Horma verjaag.