9. Tog wil ek, Paulus, ’n ou man, en nou ook nog ’n gevangene ter wille van Christus Jesus, eerder ’n beroep op jou liefde doen.
10. Ek pleit by jou vir my kind Onesimus. Ek het hom hier in die tronk tot bekering gelei.
11. Hy was voorheen vir jou niks werd nie, maar nou is hy vir jou en ook vir my baie bruikbaar.
12. Ek stuur hom na jou toe terug. Hy is my hart se punt.
13. Eintlik sou ek, terwyl ek in boeie is omdat ek die Goeie Nuus verkondig, hom graag hier by my wou hou sodat hy my namens jou kan help.
14. Ek wou egter eers met jou daaroor praat sodat die goeie dinge wat jy doen, nie afgedwing word nie, maar vrywillig kan wees.
15. Dalk móés Onesimus ’n rukkie van jou af weg wees sodat jy hom vir ewig kan terugkry,
16. nie langer as ’n slaaf nie, nee, méér as ’n slaaf, as ’n geliefde broer! Dis wat hy veral vir my beteken; hoeveel te meer sal hy as mens én as Christen, dit nie vir jou beteken nie!
17. Aangesien jy my dan as vennoot beskou, verwelkom hom soos jy my sou verwelkom.
18. As hy jou enige skade aangedoen het, of jou iets skuld, sit dit op my rekening.
19. Ek, Paulus, skryf hier met my eie hand: “Ek sal betaal.” Ek hoef nie te noem dat jy my eintlik jou lewe skuld nie!
20. Asseblief, broer, bewys aan my hierdie guns omdat ons aan die Here verbonde is. Verkwik my hart omdat jy ’n Christen is.
21. Ek skryf aan jou in die vertroue dat jy sal doen wat ek vra. Ek weet dat jy selfs méér as dit sal doen.