7. Toe ek benoud was, het ek die Here aangeroep, en ek het tot my God geroep om hulp; Hy het my stem uit sy paleis gehoor, en my hulpgeroep voor sy aangesig het in sy ore gekom.
8. Toe het die aarde geskud en gebewe; die fondamente van die berge het gesidder en geskud, omdat Hy toornig was.
9. Rook in sy neus het opgegaan, en ’n vuur uit sy mond het verteer; kole uit Hom het gebrand.
10. En Hy het die hemel gebuig en neergedaal, en donkerheid was onder sy voete.
11. En Hy het op ’n gérub gery en gevlieg; ja, Hy het gesweef op die vleuels van die wind.
12. Duisternis het Hy sy skuilplek gemaak, sy hut rondom Hom: duisternis van waters, diktes van wolke.
13. Deur die glans voor Hom het sy wolke verbygetrek, hael en gloeiende kole.
14. En die Here het in die hemel gedonder, en die Allerhoogste het sy stem laat hoor; hael en gloeiende kole.
15. En Hy het sy pyle uitgestuur en hulle verstrooi; ja, sy bliksems in menigte, en Hy het hulle verwar.
16. En die beddings van die waters het sigbaar geword, en die fondamente van die wêreld is blootgelê vanweë u dreiging, o Here, vanweë die geblaas van die wind van u neus.
17. Hy het uit die hoogte sy hand uitgestrek, Hy het my gegryp, Hy het my uit groot waters getrek.
18. Hy het my verlos van my magtige vyand en van my haters, omdat hulle te sterk was vir my.
19. Hulle het my oorval op die dag van my nood; maar die Here was my steun.
20. En Hy het my uitgelei in die ruimte; Hy het my gered, omdat Hy behae in my gehad het.