8. Die grootpaaie is verlate; die wat padlangs trek, bly weg. Hy het die verbond verbreek, die stede gering geag, mense nie gereken nie.
9. Die land treur, dit verwelk; die Líbanon staan beskaamd, dit verkwyn; Saron het geword soos ’n woestynvlakte, Basan en Karmel staan sonder blare.
10. Nou sal Ek opstaan, sê die Here; nou sal Ek My verhef, nou sal Ek My oprig.
11. Julle gaan swanger van strooi, julle sal stoppels baar; julle geblaas is ’n vuur wat julle sal verteer.
12. Dan word die volke ’n kalkbrandery, afgekapte doringbosse wat met vuur verbrand word.
13. Hoor, julle wat ver is, wat Ek gedoen het; en julle wat naby is, erken my mag!
14. Die sondaars in Sion bewe, siddering het die roekelose aangegryp. Hulle sê: Wie van ons kan woon by ’n verterende vuur, wie van ons kan woon by ’n ewige gloed?
15. Hy wat in geregtigheid wandel en spreek wat reg is, wat gewin deur afpersinge versmaad, wat sy hande uitskud om geen omkoopgeskenk aan te gryp nie, wat sy oor toestop om van geen bloedskuld te hoor nie, en sy oë sluit om wat sleg is, nie te sien nie —
16. hy sal op hoogtes woon, rotsvestings is sy burg; sy brood word hom gegee, sy water is gewis.